Ο σύγχρονος πολιτικός κανιβαλισμός: όταν δεν συμμετέχεις στην πολιτική, «δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς»
-γράφει ο Δημήτρης Κούκουλας-
Επειδή συχνά εκφράζω δημόσιο λόγο καταθέτοντας ως πολίτης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις όποιες απόψεις έχω για ζητήματα που αφορούν τη ζωή μου και το μέλλον του τόπου μας, όπως κάνουν και πολλοί άλλοι, με ρωτούν γιατί δεν ασχολούμαι με την πολιτική.
Πρέπει να ομολογήσω πως δυσκολεύομαι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Μάλιστα αν αυτή γίνεται όχι υπό τύπο ερώτησης αλλά ως προτροπή, όπως "γιατί δεν ασχολείσαι με τη πολιτική;" αφού προφανώς είναι ο κανόνας στο τόπο μας να έχουν άποψη και δημόσιο λόγο, μόνο οι με την πολιτική επαγγελματικά ενασχολούμενοι, τότε η απάντηση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Αν δε τέλος η ερώτηση γίνεται και ως μομφή, " αφού θέλεις να έχεις άποψη για τα δημόσια πράγματα, γιατί δεν ασχολείσαι με τη πολιτική;" προφανώς για να θεωρηθεί ότι απλά πολιτικολογείς εκ του ασφαλούς, -"όσοι είναι έξω από το χορό..."- τότε οι πιθανές απαντήσεις μπορεί να πάρουν και οποιαδήποτε άλλη μορφή.
Πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να απαντήσεις στα αυτονόητα! Αλλά και πόσες φορές σε αυτό το τόπο, τα αυτονόητα, όπως το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να εκφράζει τη γνώμη του, γίνεται από το σύστημα άσκησης εξουσίας, στοιχείο κριτικής και ένδειξη αδυναμίας.
Τραγικό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας. Σήμερα ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να έχει και να μπορεί δημόσια να εκφράζει την δική του άποψη για θέματα που προσδιορίζουν τη ζωή του και καθορίζουν το μέλλον των παιδιών του, παρά μόνο αν ασχολείται επαγγελματικά με την πολιτική. Μόνο αν έχει αποκτήσει διαβατήριο εισόδου στο club των αιρετών, που με πάγια αντιμισθία και σημαντικά bonus και tips παρέχουν τις υπηρεσίες τους- "εκλέγομαι γιατί επιθυμώ διακαώς να σε υπηρετήσω" το λένε αυτό-, περνώντας από τα λούκια μιας εκφυλισμένης και κατ' επίφαση δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας των κομματικών στρατών, μόνο και μόνο τότε, το σύστημα θα του αναγνωρίσει το δικαίωμα να έχεις άποψη και δημόσιο λόγο. Άλλως θα ισχύει το διαχρονικά περίφημο "δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς".
Αυτή όμως η τακτική μπορεί να οδήγησε την Ελλάδα στον έσχατο βαθμό διεθνούς διαπόμπευσης και απαξίωσης, μπορεί να έχει εξαθλιώσει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, αλλά έχει και αποτελέσματα. Ένα συγκεκριμένο σύστημα πολιτικών, συνήθως ετερόφωτων, επιβιώνει, ανακυκλώνει τα πρόσωπα, δημιουργεί υποτιθέμενες αυθεντίες και πρωτοκλασάτους, για τους οποίους δεκάδες πληβείοι εργάζονται σιωπηλά, μοιράζει με μαστοριά την εξουσία και τη λάμψη της -το είπε ο τάδε ή δείνα κομματικός παράγοντας-. Έτσι δημιουργεί τους μέχρι σήμερα «απαραίτητους», τους «ικανούς», τους «αναντικατάστατους». Έτσι ανακυκλώνονται τα «κορυφαία» ή τα «δευτεροκλασάτα» στελέχη, οι «πολιτικές αυθεντίες» οι χαρισματικοί (;) οι επί δεκαετίες μόνιμες βδέλλες του Δημοσίου. Είναι το μοναδικό σύστημα που ακόμα και σήμερα, που η χώρα χρεοκόπησε, λειτουργεί χωρίς προβλήματα σε αυτήν. Έτσι αυτοσυντηρείται και παράλληλα συντηρεί πολιτικά ήθη, απίστευτα πανομοιότυπα με αυτά που κυριαρχούν στο τόπο, δεκαετίες τώρα.
Είναι λοιπόν ζήτημα στοιχειώδους αυτοσεβασμού και βαθιά πολιτική πράξη εκ μέρους ενός πολίτη, η αποχή από το σύστημα αυτό, αν τα παραπάνω αποτελούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής και του κάθε πολιτικού. Αν με δεδομένο ότι σπάνια οι ικανότητες αναγνωρίζονται και πως χωρίς την εύνοια των εκάστοτε «ισχυρών» και την προσχώρηση στις «αυλές» τους, δεν έχεις την παραμικρή πιθανότητα πολιτικής επιβίωσης, αν γνωρίζεις εκ προοιμίου πως τι στιγμή που θα θελήσεις να απελευθερωθείς, να δείξεις ότι έχεις ικανότητες, ότι μπορείς να σταθείς στα δικά σου πόδια, ότι μπορείς να παράγεις θετικό έργο, τότε αυτόματα μετατρέπεσαι στον υπ' αριθμό ένα κίνδυνο για το σύστημα εξουσίας και επικηρύσσεσαι -δεκάδες τα πρόσφατα παραδείγματα αλλά και από το παρελθόν- τότε το μόνο που απαντάς είναι, ΟΧΙ ευχαριστώ. Δεν θέλω να συμμετάσχω σε ένα παιγνίδι που ο κανιβαλισμός αποκτά ακόμη πιο επαχθή χαρακτηριστικά και η ιδιότυπη πολιτική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Θέλω να παραμείνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Και να βασανίζεσαι μονίμως από το ερώτημα: Γιατί η πολιτική θα πρέπει να είναι αποκρουστική; Γιατί θα πρέπει να έχεις συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να ασχοληθείς μαζί της; Γιατί τέλος πρέπει να είσαι «αρεστός» και όχι ικανός για να επιβιώσεις στο στίβο της; Ερωτήματα για μια κουβέντα που μπορεί να διαρκεί ώρες και ίσως δεν καταλήγει και πουθενά. Οι αλήθειες όμως είναι γνωστές και πικρές. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με όσα συμβαίνουν γύρω από το ΠΑΣΟΚ, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τη λογική της κρεατομηχανής που επικρατεί στο στίβο της πολιτικής και ξαναθυμίζουν σε όλους ότι η ενασχόληση μαζί της, είναι ένα «στημένο» παιχνίδι με όρους που άλλοι ορίζουν. Η επίδειξη κανιβαλισμού δείχνει, αν μη τι άλλο, μέχρι πού μπορεί να φτάσει η εξαχρείωση ενός πολιτικού συστήματος, που θέτει ακόμα και την τελευταία στιγμή, την δική του αυτοσυντήρηση και πολιτική επιβίωση υπεράνω της αγωνίας για καθημερινή επιβίωση του κάθε πολίτη.
Όμως μια σπίθα είναι αρκετή για να πάρουν φωτιά οι ψυχές των ανθρώπων και τότε, όταν φλέγονται οι ανθρώπινες ψυχές, ούτε «εντολοδόχοι» ούτε «διεκπεραιωτές» μπορούν να επιβιώσουν.
Για επίλογο:
Το δανείζομαι από το γιο μου.
"Σε τι κόσμο μπαμπά με έχεις φέρει να ζήσω..."
Αναρωτιέμαι -μάταια;- πότε θα βρεθεί ο πολιτικός που θα μπορέσει να μου πει, τι να απαντήσω σε αυτό το παιδί...
Οικονομολόγος
Ρόδος 28/12/2011
