Η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους: πληγή ή ανάρρωση;
-γράφει ο Νίκος Μυλωνάς-
Πρώτη Μάη σήμερα κι ας ξεφύγουμε λίγο από τα τοπικά. Γνωρίζουμε ότι στην πλατεία Ελευθερίας θα βρεθούμε οι γνωστοί - άγνωστοι. Κι ας πηγαίνουν τα πράγματα προς το χειρότερο.
Δώδεκα μήνες μετά και αφότου έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τέσσερα μνημόνια η κήρυξη ...χρεοκοπίας είναι προ των πυλών! Η βύθιση της οικονομίας στην ύφεση, με αποτέλεσμα να μειωθούν μισθοί και ημερομίσθια, η ιδιωτική καταναλωτική δαπάνη και δημόσια έσοδα, η αύξηση του δημόσιου χρέους και η περαιτέρω μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων με το τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο θα οδηγήσει σε νέα μείωση των δημοσίων εσόδων. Προφανώς υπήρχαν και υπάρχουν άλλοι δρόμοι για την οικονομία και την πολιτική. Οι επιλογές που έγιναν μας έφεραν εδώ και κατέστησαν μονόδρομο την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι θα γίνει αλλά το πότε θα γίνει και επίσης η μορφή που θα πάρει η αναδιάρθρωση! Και αυτό θα πρέπει να το συζητήσουμε.
Δύο είναι οι πιθανότερες μορφές αναδιάρθρωσης χωρίς να αποκλείεται να εφαρμοστούν και οι δύο και χωρίς να αποκλείεται να εφαρμοστούν κι άλλες που υπάρχουν στη φαρέτρα των εξειδικευμένων τραπεζών, των συμβούλων και της ΕΚΤ, όπως για παράδειγμα νέα δάνεια που θα δοθούν το 2012, με τα οποία θα επιχειρηθεί να αντιμετωπιστεί η αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να αποπληρώσει τα ομόλογα που λείπουν το 2012 κλπ.
Η πρώτη μορφή αναδιάρθρωσης είναι η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του ελληνικού δημόσιου χρέους των 340 δισ. ευρώ με την έκδοση νέων ομολόγων, μένοντας ανοιχτό το θέμα των τοκομεριδίων, αν δηλαδή θα μείνουν ίδια ή θα είναι χαμηλότερα. Μένει επίσης να κριθεί ο χαρακτήρας της συμφωνίας που θα επέλθει μεταξύ ελληνικού δημοσίου και πιστωτών, κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει μια οικειοθελής, συναινετική λύση ή μονομερείς ανακοινώσεις από την μεριά της Ελλάδας. Αυτή η λύση παρότι εμφανίζεται ως η πιο ανώδυνη, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, είναι η πιο καταστροφική για τα δημόσια οικονομικά. Μάρτυρας η Λ. Αμερική, καθώς εκεί εφαρμόστηκε στην πιο ευρεία έκταση αυτό το σχέδιο, μέσω των ομολόγων Μπρέιντι. Με την έκδοση αυτών των ομολόγων, που πήραν το όνομα τους από τον αμερικανό υφυπουργό Οικονομικών, επιχειρήθηκε να γίνει μια αντίστοιχη διαχείριση της κρίσης χρέους των λατινοαμερικανικών χωρών την δεκαετία του '80. Η συνέχεια είναι γνωστή: Η αναγκαστική παύση πληρωμών αποφεύχθηκε μεν για εκείνη την περίοδο για να μετατεθεί όμως λίγα χρόνια αργότερα και όχι για να επιλυθεί.
Η δεύτερη μορφή είναι το λεγόμενο κούρεμα των ομολόγων, δηλαδή η απομείωση της ονομαστικής τους αξίας από 30% έως και 70% σε συνάρτηση με την διάρκειά τους. Πρόκειται για ένα σενάριο που θα είναι καταστρεπτικό πρώτα και κύρια για τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, καθώς η αξία των τοποθετήσεων τους σε ελληνικά ομόλογα θα μειωθεί ισόποσα με αποτέλεσμα ειδικά οι τράπεζες να βρεθούν πολύ πίσω από την κόκκινη γραμμή των δεικτών φερεγγυότητας. Τότε δεν θα τις σώσει ούτε πιθανή επίσπευση των σχεδίων οικειοθελούς συγχώνευσής τους, με αποτέλεσμα να συμβεί ότι έχει συμβεί σε όλες τις χώρες απ' όπου πέρασε το ΔΝΤ: η ιδιοκτησία των τραπεζών να περάσει σε ξένα χέρια, πιθανά αμερικανικά και γερμανικά, που θα τις αγοράσουν έναντι πινακίου φακής, με ιστορικής σημασίας επιπτώσεις για τη συσσώρευση του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι εγχώριοι τραπεζίτες απεύχονται με κάθε τρόπο το «κούρεμα», καθώς ξέρουν πως θα σημάνει το τέλος τους.
Οι δηλώσεις των κάθε λογής αρμοδίων από Γερμανία κυρίως και ΗΠΑ είναι αντικρουόμενες εκφράζοντας τα διαφορετικά συμφέροντα που διακυβεύονται και την απουσία μιας σταθερής, κοινά συμφωνημένης γραμμής από την μεριά της κυρίαρχης τάξης – με εξαίρεση φυσικά την ανάγκη επιβολής νέων, εξοντωτικών μέτρων λιτότητας. Όπως ακριβώς συνέβαινε και πέρυσι τέτοια εποχή, για να εφαρμοστούν τελικά οι χειρότερες απ' όλες τις δυνατές επιλογές. Εντελώς ενδεικτικά ο Τζορτζ Σόρος κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα τάχθηκε υπέρ της επιμήκυνσης της περιόδου λήξης των ομολόγων. Στην άλλη μεριά μόλις την Τρίτη 19 Απρίλη ο επικεφαλής του συνδέσμου των γερμανικών κρατικών τραπεζών, Κριστιάν Μπραντ, δήλωσε πως ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων «δεν θα ήταν το τέλος του κόσμου». Το τι ακριβώς θα γίνει θα το μάθουμε μέχρι τον Ιούνη, οπότε θα δοθεί στη δημοσιότητα έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το ύψος του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη.
Η επίσπευση της ελληνικής χρεοκοπίας από την κυβέρνηση και τους πιστωτές ανοίγει το θέμα του τι πρέπει άμεσα να γίνει με το δημόσιο χρέος. Απέναντι σε σενάρια που θα οδηγήσουν ακόμη πιο βαθιά την οικονομία στη δίνη της υπερχρέωσης και της ύφεσης, ο στόχος πρέπει να είναι η απόκρουση και ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου που πρέπει να συνοδεύεται από το στόχο της δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους, επιτρέποντας το ορθολογισμό του και τη διαγραφή του.
(Σημ. όλοι διαβάζουμε και προβληματιζόμαστε. Το άρθρο αυτό στηρίζεται σε πολλά κείμενα, με ιδιαίτερη αναφορά στους κ.κ. Λ. Βατικιώτη και Π. Κλαυδιανου από τις εφημερίδες ΠΡΙΝ και ΕΠΟΧΗ)
Ν. Μυλωνάς (δημ. συμβουλος)
