Το γεωλογικό μυστικό του ουίσκι

-γράφει ο Γεωδίφης-

Το ουίσκι για χρόνια μονοπωλεί στις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων και όχι μόνο.

Ωστόσο, πρόσφατα παρατηρήθηκε στην χώρα μας μία στροφή στα αλκοολούχα ποτά της κατηγορίας ελαφριάς κατανάλωσης, όπως είναι η μπίρα και το κρασί, προσαρμόζοντας τις γευστικές τους επιθυμίες στα μέτρα της οικονομικής κρίσης.

Μπορεί το ουίσκι να χάνει σημαντικό έδαφος στην εγχώρια αγορά, όμως παραμένει ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ποτό. Πού βρίσκεται το μυστικό του; Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη.

Η λέξη προέρχεται από την έκφραση «uisge beatha » η οποία είναι γαελική και σημάνει «το νερό της ζωής».

Για πρώτη φορά παραγωγή ουίσκι έγινε στην Ιρλανδία, πιθανότατα στα τέλη του 11ου αιώνα, αλλά η πρώτη γραπτή αναφορά υπάρχει σε σκοτσέζικα αρχεία του 1494. Στις αρχές του 18ου αιώνα άρχισε να παράγεται στον Καναδά και στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού με την καναδική βιομηχανία σκωτσέζικου ουίσκι, η οποία διογκώθηκε την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1930 (όταν στα σύνορα Η.Π.Α. και Καναδά το λαθρεμπόριο ουίσκι ήταν η πιο επικερδής δραστηριότητα), οι Σκωτσέζοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν προστασία ονομασίας προέλευσης για το ουίσκι scotch.

Πιστεύεται ότι ο Άγιος Πατρίκιος έφερε αρχικά τη γνώση της απόσταξης στην Ιρλανδία τον 5ο μ.Χ. αιώνα από την Ισπανία και τη Γαλλία, όπου η διαδικασία χρησιμοποιήθηκε για να κάνει τα αρώματα και το μπράντι. Αργότερα προσαρμόσθηκε σε ζύμωση των σιτηρών για την παραγωγή ουίσκι. Αυτές οι πρώιμες μορφές του ουίσκι είχαν παραχθεί με πρωτόγονο εξοπλισμό και με μικρή επιστημονική γνώση. Ως αποτέλεσμα, πολλά ήταν πολύ ισχυρά, ή ακόμα και επιβλαβή.

Αρχικά, το ουίσκι χρησιμοποιήθηκε από μοναχούς για ιατρικούς σκοπούς, όμως οι μέθοδοι παραγωγής είχαν γρήγορα επιτυχία και σύντομα εξελίχθηκαν σε υψηλή τέχνη. Τα συστατικά του συνόλου των ουίσκι είναι βασικά τα ίδια, αφού αποτελείται από κριθάρι, μαγιά και νερό. Ο τύπος του κριθαριού, οι διαδικασίες προετοιμασίας, και η διαδικασία απόσταξης μπορούν όταν ελεγχθούν να παράγουν μια ποικιλία ειδών.

Ωστόσο, ο παράγοντας που είναι πιο δύσκολο να αλλάξει είναι ο τύπος του νερού που χρησιμοποιείται. Αυτό εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την φυσική- διαθέσιμη- παροχή νερού.

Τα χαρακτηριστικά του νερού ελέγχουν την ποιότητα του οινοπνεύματος, και αυτά ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωλογία της ευρύτερης περιοχής. Όσο περισσότερο το νερό αλληλεπιδρά με τα πετρώματα, τόσο περισσότερο η χημεία θα μεταβληθεί.

Εάν το νερό που έχει πέσει ως βρόχινο πάνω σε αδιαπέραστα, κρυσταλλικά πετρώματα, δεν θα έχει δυνατότητα να αντιδράσει με τα ορυκτά, και αντ 'αυτού, απλά θα τρέξει προς τη θάλασσα.Αν, ωστόσο, η βροχή πέφτει σε διαπερατά ή σε μητρικό πέτρωμα με ρωγμές, το νερό θα διηθηθεί εντός και διαμέσου των πετρωμάτων , θα διαλύσει πιθανόν ορισμένα από τα ορυκτά που υπάρχουν.

Η εύρεση παροχής νερού με τη σωστή ισορροπία ανόργανων συστατικών μπορεί να είναι κρίσιμη για το ουίσκι.Παροχή νερού με πολύ μικρή περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα (μαλακό νερό) θα έχει μια μάλλον ήπια γεύση, ενώ παροχή νερού που μπορεί να έχει προέλθει από βαθιά μπορεί να έχει υψηλές συγκεντρώσεις μετάλλων (σκληρό νερό), και ενδέχεται αυτό να φανεί ως αποτέλεσμα.

Το ουίσκι που παράγεται στην νότιο-δυτική Σκωτία τείνει να έχει πιο μαλακό νερό λόγω της ύπαρξης ηφαιστειακών υλικών στην περιοχή. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι είναι πιο ελαφρύ και έχει πιο ευχάριστη γεύση και ως εκ τούτου είναι πολύ αρεστό. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι το Laphroaig, που παράγεται στις ακτές του Islay από το 1815

Γεωδίφης με πληροφορίες απο το Virtual Geology