Παρουσίαση σκηνών από τη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή
Μία νέα σειρά εκδηλώσεων εγκαινίασε σήμερα, Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των οποίων σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο των Γραμμάτων, των Τεχνών και της Επιστήμης μιλούν για το έργο τους.
Η πρώτη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σήμερα, Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011 και ώρες 12.00 με 15.00, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ., με καλεσμένο τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή.
Ο Γιάννης Σμαραγδής παρέδωσε μάθημα σκηνοθεσίας στους φοιτητές του Τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. αλλά και ενδιαφερόμενους που επιθυμούσαν να μυηθούν στην τέχνη της σκηνοθεσίας.
Κατά τη διάρκεια του μαθήματος ο Γιάννης Σμαραγδής έκανε την πρώτη παρουσίαση από σκηνές της νέας ταινίας του, με τίτλο: «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι». Η ταινία αναδεικνύει τη συγκλονιστική ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, ενός πειρατή από τα Ψαρά, που έμαθε στην υφήλιο το χαβιάρι, διέθεσε όλα τα χρήματά του στον απελευθερωτικό αγώνα και τελείωσε τη ζωή του ως Άγιος.
Ο Πρύτανης του Α.Π.Θ., Καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος τίμησε τον Γιάννη Σμαραγδή για την προσφορά του στον πολιτισμό αποδίδοντας του τιμητική πλακέτα.
«Είναι μία προσπάθεια εναλλακτικής διδασκαλίας για τους φοιτητές μας» δήλωσε ο Πρύτανης του Α.Π.Θ., Καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος και επισήμανε ότι «η πρωτοβουλία αυτή είναι μία προσπάθεια το πανεπιστήμιο να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία αλλά και η κοινωνία νε έρθει και να διαπιστώσει, να απολαύσει και να αξιοποιήσει τους θησαυρούς που κρύβει μέσα του το πανεπιστήμιο. Είναι μεγάλη μας τιμή που πρώτος καλεσμένος σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής που οι ταινίες του ταξίδεψαν την Ελλάδα στον κόσμο» κατέληξε.
«Ο Μεγάλος πνευματικός μας πρόγονος Σωκράτης έλεγε: "Ό,τι λέω μου το υπαγορεύει ένα εσωτερικό Μαντείο, την πηγή του οποίου αγνοώ..." Είμαι αληθινά συγκινημένος για την τιμή που μου κάνει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, παρ' ότι αισθάνομαι ότι δε μου ανήκει. Κι αυτό το λέω, όχι από ανώφελη μετριοφροσύνη, αλλά γιατί πιστεύω πως το έργο που φέρνει την υπογραφή μου είναι η εργασία ενός απλού ενδιάμεσου, ενός τεχνίτη, που όμως η ουσιαστική δημιουργική πνοή ανήκει σε Άλλον, τον οποίο ευγνωμονώ για τη Δωρεά του και εύχομαι όλα αυτά τα χρόνια να μην έχω προδώσει την αγαθότητα του φωτός που μου δόθηκε» δήλωσε ο Σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής και πρόσθεσε «Πολύ δε περισσότερο αγωνιώ αν θα φανώ αντάξιος της "Προσφοράς Φωτός" που αφορά στην ταινία Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ που έρχεται και που έχω την χαρά να ξεδιπλώσω μέρος από την "ουσία" της εδώ μπροστά σας, στους φοιτητές, καθηγητές, τον αγαπητό Πρύτανη και στους Θεσσαλονικείς που σέβομαι, αγαπώ και θαυμάζω για πολλούς λόγους».
Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ
GOD LOVES CAVIAR
ВАРВАКИС
Σημείωμα του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή
Η ιστορία του Έλληνα Ναυσιπλόου και ευεργέτη της Ελλάδας και της Ρωσίας, Ιωάννη Βαρβάκη, είναι ένα επικό παραμύθι που ξεκινάει από τα φτωχικά Ψαρά πριν την επανάσταση των Ελλήνων κατά των Τούρκων, φτάνει μέχρι την αυλή της Αικατερίνης της Μεγάλης και τις Ρωσικές στέπες και καταλήγει στην επαναστατημένη Ελλάδα του 1821.
Κουρσάροι στο Αιγαίο και πολιτικά παιχνίδια στην αυλή της τσαρίνας της Ρωσίας της Αικατερίνης της Μεγάλης, η ανακάλυψη και εκμετάλλευση του χαβιαριού από τον αυτοδημιούργητο και του Ελληνικού αισθήματος, Βαρβάκη, οι πολύπλοκες συνομωσίες των μεγάλων δυνάμεων της εποχής στην πλάτη των Ελλήνων, έρωτες, φιλίες, προδοσίες και οικογενειακά δράματα συνθέτουν την μυθιστορηματική ζωή αυτού του παράξενου και ταυτόχρονα τόσο εμβληματικού και ελκυστικού Έλληνα.
Και γιατί σήμερα μια ταινία για τον Ιωάννη Βαρβάκη;
Γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το φωτεινό παρελθόν της κι ο Ιωάννης Βαρβάκης είναι μια λαμπερή προσωπικότητα που έρχεται από το παρελθόν για να φωτίσει το μέλλον. Κατανοώντας τι είναι αυτό που θα μπορούσε να δώσει αληθινό νόημα στη ζωή του και να τον κάνει ευτυχισμένο, πρόσφερε όλα τα υπάρχοντά του στους συνανθρώπους του, στο όνομα της Αγάπης.
Και τι είναι η ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου; Τι φτιάχνει έναν ήρωα, ή τί φτιάχνει έναν καλό άνθρωπο; Επιλέγουμε το μονοπάτι της ζωής μας ή κάτι ανώτερο καθοδηγεί τα βήματά μας; Και πότε, μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι;
