Πνευματικό Κέντρο: στη μνήμη Β. Παναγιώτου και Ν. Βασιλείου

"Όταν συμμετέχουμε σε μια παράσταση ως κοινό, αποκτούμε μια κριτική διάθεση ή αίσθηση αυτογνωσίας σχετικά με την ύπαρξη μας. Όταν συγκεντρωνόμαστε για να παρακολουθήσουμε μια παράσταση γιορτάζουμε την ικανότητά μας- ουσιαστικά την ανάγκη μας- να συλλογιστούμε πάνω στις συνθήκες που μας καθιστούν ( ή όχι ) ανθρώπους. Οι προσωπικές μας ανησυχίες γίνονται δημόσιες, το αόρατο γίνεται ορατό". Noel Greig, Θεατρική Γραφή, Εκδόσεις University Studio Press 2007.

Στις 23 Μαΐου 2011, θα γίνει η εκταφή του Βασίλη Παναγιώτου στο Περιστέρι Αττικής. Με αφορμή αυτό το γεγονός αφιερώνουμε, εμείς οι εργαζόμενοι του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Κω, αυτό το κείμενο, ως ελάχιστος φόρος τιμής, στην μνήμη δύο ανθρώπων, του Βασίλη Παναγιώτου και του Νίκου Βασιλείου.

Δυο άνθρωποι του θεάτρου που μας δίδαξαν ταπεινά, την ομορφιά της παράστασης, μας έμαθαν για την δόση αστείρευτης αγάπης που είχαν για τους άλλους ανθρώπους, μας έμαθαν την ανάγκη μας να συλλογιστούμε πάνω στις συνθήκες που μας κάνουν ανθρώπους και αυτό οφείλετε σε αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν σαν σίφουνας, έζησαν και αποχαιρέτησαν με χαμόγελο τη ζωή. Όσο ζούμε δεν θα τους ξεχάσουμε. Όσο μπορούμε θα κρατάμε ζωντανή τη μνήμη.