Ο επικήδειος που εκφώνησε ο Δήμαρχος Κω κ. Γιώργος Κυρίτσης, το Σάββατο 24 Ιουλίου 2010, στην κηδεία του αείμνηστου Αχιλλέα Κοντοβερού
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ
Και τώρα…!
Ποιος θα μου μιλά για τους ψαράδες και τα προβλήματά τους;
Ποιος θα μου μιλά για τα λιμάνια μας και τις ανάγκες τους;
Τα λάθη που κάναμε στο σχεδιασμό τους και τους αέρηδες που κάποιοι νόμιζαν πως η δύναμή τους δεν ήταν δα και κάτι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί;
Ποιος θα μου μιλά για όλα αυτά που έχουμε ανάγκη σε κάθε τόπο από την Κέφαλο μέχρι την Κω;
Ποιος θα τρέχει για τις ανάγκες των "μικρών";
Αυτών που έχουν "πέντε-δέκα γκαρσονιέρες για να ζήσουν τη φαμίλια τους" όπως μου ’λεγες με αγωνία;
Ποιος θα μου λέει γιατί και πού πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας ώστε "να ’ρθουν τουρίστες" έλεγες "να ζήσει ο κόσμος, να φάνε ψωμί τα παιδιά μας, να κρατηθούμε ζωντανοί".
Έφυγες φίλε, συμμαθητή, αγωνιστή Αχιλλέα και άφησες πίσω σου τη φαμίλια σου.
Άφησες και μας.
Όλους που σ’ αγαπήσαμε, που παίξαμε μικροί μαζί, που τρέξαμε χαρούμενοι έφηβοι στους δρόμους και τις γειτονιές της Κω, που παλέψαμε μαζί οικογενειάρχες πια για τα παιδιά και τον τόπο μας.
Μας άφησες με την ηρεμία και το γέλιο σου να μας συντροφεύουν.
Την ηρεμία και το γέλιο σου που προσπάθησες να κρατήσεις ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του πόνου και της μάχης σου.
Της μάχης που ’δωσες μέχρι την τελευταία στιγμή γιατί ήσουν πάντα αγωνιστής.
Απ’ όπου και αν πέρασες.
Γιατί ήθελες πολλά να κάμεις για όλα αυτά που πίστεψες, για όλα αυτά που νοιώθεις πως θέλει ο τόπος και οι άνθρωποί του.
Και τα κατάφερνες πάντα. Όπως εσύ ήξερες να τα φέρνεις βόλτα όλα, για να χαμογελάς μετά με κείνο το παιδικό χαμόγελό σου που απλωνόταν και έλαμπε το πρόσωπό σου.
Για να καμαρώνει ο καπετάν Παύλος να νοιώθει περήφανη η καπετάνισσα μάνα σου, να σηκώνονται ψηλά η γυναίκα και τα παιδιά σου για τον άντρα τον πατέρα τον παληκαρά τους.
Έτσι σ’ έβλεπαν και οι αδερφές σου, οι φίλοι σου ο κόσμος όλος.
Έφυγες!
Και ήταν τόσο πικρή η είδηση το βράδυ της Τετάρτης που το μάθαμε, την ώρα που το ’μαθα και δεν με σήκωναν τα πόδια μου.
Δεν με χωρούσε η καρέκλα, δεν άντεχα τον πόνο και έμενα εκεί.
Μέχρι το τέλος. Γιατί αυτό ήθελες.
Να παλεύουμε πάντα.
Μέχρι το τέλος. Για όλα όσα πιστεύουμε αφήνοντας πίσω μας τις έχθρες και τα μίση.
Με ένα σκοπό. Τον τόπο μας και τους ανθρώπους του πάνω απ’ όλα.
Αυτή ήταν και η απαίτησή σου, όταν το καλοκαίρι του 2006 ενώσαμε τις δυνάμεις μας ν’ αλλάξουμε τον τόπο μας.
"Ο τόπος μας και οι άνθρωποί του με νοιάζουν, Γιώργο" είπες και ριχτήκαμε στη μάχη.
Έφυγες Αχιλλέα για να περάσεις στην άλλη ζωή.
Εκεί που δεν υπάρχει πόνος, εκεί που δεν υπάρχει αδικία, εκεί που οι ψαράδες που ακολούθησαν το Χριστό μας θα σε περιμένουν, γιατί είσαι ένας απ’ αυτούς. Για να ξαναταξιδέψεις σε όμορφες θάλασσες.
Δεν ξέρω το πλοίο που σε πέρασε "απέναντι" αν είναι τρεχαντήρι ή άλλο σκαρί, θέλω να ξέρεις όμως ότι για το εδώ τρεχαντήρι που άφησες θα γίνουν όλα όπως τα ’θελες και δεν προλάβαμε να τα κάνουμε.
Πέρασες "απέναντι" και δεν ξέρω που θα πλαγιάζεις για να κοιμηθείς.
Να ξέρεις όμως πως για όλα όσα είχες αγωνία εδώ θα τα καταφέρουμε.
Για να μπορεί όχι μόνο η οικογένειά σου αλλά και ο κάθε μικρός συνάδελφός σου ν’ αντέξει.
Σ’ αγαπούμε Αχιλλέα μας.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ο φίλος σου,
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΩ
ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΥΡΙΤΣΗΣ
