Νίκος Μυλωνάς: «μόνοι μας θα σωθούμε»
Από την Ελλάδα της μιζέριας, στην Ελλάδα της ελπίδας.
Μόνοι μας πρέπει να σωθούμε, αλλά πώς;
Στο σκέψη μας κυριαρχεί η χρεοκοπία του κράτους και η αποδιοργάνωση της κοινωνίας μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα απαλλαγούμε εύκολα από τη «Λερναία Ύδρα» της πολύπλευρης κρίσης, της διεθνούς τοκογλυφίας και του δημόσιου χρέους, άρα και τη λεγόμενη ύφεση και την ανεργία, ανεξάρτητα αν θα μείνουμε στο ευρώ ή θα πάμε στη δραχμή.
Στην άλλη Ελλάδα για το πρόβλημα της ανεργίας και τα αδιέξοδα των νέων, λέγεται ότι η μόνη λύση και μονόδρομος είναι οι ξένες επενδύσεις. Εδώ αυτός ο μύθος δεν περνάει. Έχουμε πολλές και μεγάλες ξένες επιχειρήσεις και ξέρουμε ότι και να έρθουν οι ξένοι να «επενδύσουν» εμείς δεν θα κερδίσουμε θέσεις εργασίας! Γι αυτό εδώ ανακαλύφθηκαν ''οι συνεργατικές''! Στην άλλη Ελλάδα η πλήρης εξάρτηση, το ξεπούλημα και η υποταγή παρουσιάζεται ως μονόδρομος για την οικονομία και κοινωνία. Εδώ μας λένε ότι η δημοτική περιουσία θα χρηματοδοτήσει νέες επιχειρηματικές δράσεις της κοινωνικής οικονομίας και έτσι θα...σωθούμε! Αυτό ταιριάζει στη νοοτροπία της παθητικής αντιμετώπισης και της αποδοχής ενός προστατευτικού μοντέλου άσκησης πολιτικής που στην ουσία ασκεί έλεγχο στους πολίτες! Πρέπει να μας πει ο «από πάνω», (αυτός που διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα) τι θα κάνουμε! Αυτό κάνει και ο κ. Καίσερλης. Το θέμα όμως αυτών που αποφασίζουν σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, είναι: τί εναλλακτικές προοπτικές ευημερίας έχουν να προτείνουν στο επίπεδο της παραγωγής; Πόσο «βασανίζονται» για το «δέον γενέσθαι» στην παραγωγή η Περιφέρεια, ο Δήμος, και το Επιμελητήριο, ο Συνεταιρισμός, το Εργατικό Κέντρο, ο τοπικός Σύλλογος και πως συνεργάζονται για να αλλάξουν τα πράγματα; Αυτό είναι το πολιτικό ζήτημα.
Είναι ανάγκη η αλλαγή του πολιτικού συστήματος και η έξοδος από τη φαυλοκρατία του δικομματισμού. Το ίδιο σημαντικό είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με στόχο την άμεση εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου με αυτάρκεια στα βασικά αγαθά με η κινητοποίηση για την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων, κοινωνικών και φυσικών. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που ορθώνεται μπροστά μας και θέτει το ζήτημα αλλαγής στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης.
Να δούμε το μέλλον μας στηριζόμενοι στους δικούς μας πόρους σε ένα ανοικτό και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Διαφορετικά η αδράνεια και η απραξία τους θα αφήνει το κρίσιμο αυτό κενό, το οποίο θα καταλάβουν οι πάσης φύσης «έμποροι των εθνών». Την πόρτα θα κλείσουν μόνο με δημιουργικές τοπικές και περιφερειακές βιώσιμες προτάσεις και η δυναμική τοπική κοινωνική πράξη!
Οι «κεντρικές» προτάσεις, τα διάφορα προγράμματα, κυρίως ευρωπαϊκά, έρχονται από το παρελθόν. Είναι στη λογική της απορρόφησης χρημάτων, της υποαπασχόλησης για την πλασματική μείωση των ποσοστών ανεργίας, της προνοιακής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όμως χρειαζόμαστε προγράμματα κυρίως στη δημιουργία υποδομών, που οδηγούν στην αύξηση της τοπικής παραγωγής είτε στον αγροτικό τομέα, είτε στη βιοτεχνία, είτε στον τουρισμό και τις υπηρεσίες, για τη βελτίωση της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας και δημιουργία θέσεων εργασίας. Χρειαζόμαστε τοπικά και περιφερειακά σχέδια δράσης, βιωσιμότητας και ευημερίας με στόχο την ανάπτυξη της τοπικής και περιφερειακής οικονομίας, ώστε να αποκτήσει και πλουραλισμό και ταυτότητα.
Να θέσουμε δείκτες και στόχους ξεκινώντας από το πού βρισκόμαστε σήμερα: Πρώτον από την άποψη της παραγωγής, στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, δασοπονία, μεταλλεία), στον δευτερογενή τομέα (χειροτεχνία, βιοτεχνία), στον τριτογενή τομέα (τουρισμό, εμπόριο, υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές, επικοινωνίες, ελεύθερα επαγγέλματα) και στις ανανεώσιμες και ήπιας μορφής πηγές ενέργειας. Και δεύτερον από την άποψη της κατανάλωσης. Η πολιτική κρίνεται σε σχέση με την υλοποίηση των στόχων που θέτουμε κι όχι με το ποιος είναι ο δικός μας!
«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ' ότι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι "δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο". Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα τώρα και στην Ελλάδα» Νόαμ Τσόμσκι, ΒΗΜagazino, 16/10/2011
Για την Σ.Ε. Ν. Μυλωνάς
