Πολιτική διεξόδου ή νέος διχασμός;
Άρθρο του Γιάννη Καρακάση, μέλους της Γραμματείας της Δημοκρατικής Αριστεράς Ηρακλείου
Η σημερινή κρίση δεν είναι απλά οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και ως τέτοια μόνο με πολιτικές λύσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με μια πολιτική απόφαση μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή της αφθονίας αλλά ότι πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα διαρθρωτικά μέτρα που θα αλλάξουν ριζικά το μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε ακολουθήσει μέχρι σήμερα. Ένα μοντέλο που είναι και αναποτελεσματικό, και σπάταλο και, κυρίως, κοινωνικά άδικο.
Επειδή η λύση πρέπει να είναι πολιτική, χρειάζεται νηφάλιος πολιτικός διάλογος ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές προτάσεις και η επιλογή από τον λαό εκείνης ή εκείνων που θεωρεί πιο ενδεδειγμένες. Η αντικατάσταση του πολιτικού διαλόγου από μια δήθεν μάχη του «φωτός με το σκότος» ή «της αντίδρασης με την πρόοδο» ή των «πατριωτών απέναντι στους προδότες» μπορεί να προσφέρει λίγες ή πολλές ψήφους σε όσους εκφέρουν τον διχαστικό αυτό λόγο αλλά πολύ λίγο βοηθάει στην κατανόηση της ουσίας των προβλημάτων και επομένως στην επιλογή της λιγότερο κακής λύσης.
Και είναι αλήθεια εντυπωσιακό ότι σε αυτή την κρίσιμη για τη χώρα περίοδο πολλοί συμπατριώτες μας που έχουν από πολύ παλιά αναμειχθεί με την πολιτική βλέπουν στην παρούσα κατάσταση όχι τον κίνδυνο μιας κοινωνικής κατάρρευσης αλλά μια ευκαιρία για το πολιτικό τους μέλλον. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι επιλέγουν να λησμονήσουν όλες τις λάθος επιλογές τους στο παρελθόν τις οποίες με απόλυτη βεβαιότητα τότε στήριξαν στηλιτεύοντας μάλιστα αλύπητα όσους είχαν και τότε διαφορετική από τους ίδιους γνώμη.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όσοι στήριξαν τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των πραξικοπημάτων πχ του Γιαρουζέλσκι με δεκάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους, ή τις στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΣΣΔ, όσοι ήταν αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όσοι στήριξαν ενθουσιωδώς το «Τσοβόλα δώστα όλα» ή την πελατειακή διόγκωση του κράτους, όσοι στάθηκαν απέναντι στην απόπειρα μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού για σχεδόν 40 χρόνια επιτρέποντας συντάξεις σε ηλικία 45 ετών, όσοι στήριξαν την αδιέξοδη κυβέρνηση Καραμανλή που φόρτωσε με νέα βάρη τον δημόσιο τομέα, όσοι στάθηκαν ενθουσιώδεις δίπλα στον Γ. Παπανδρέου την εποχή του «λεφτά υπάρχουν» για να θυμηθούμε μερικά μόνο από τα μεγάλα και μάλλον κατανοητά από όλους λάθη.
Φυσικά δεν είναι αδιανόητο να κάνει κανείς λάθη, τα λάθη είναι ανθρώπινα και κανείς δεν είναι εντελώς αλάνθαστος και ιδίως στην πολιτική. Το γεγονός ότι ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς δεν υπέπεσε στα λάθη που προαναφέραμε δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε τα κεφάλια όσων πίστεψαν στον Στάλιν, στον Μπρέζνιεφ, στον Μάο, στον Πολ-Ποτ, στον Εμβέρ Χότζα (υπήρξαν και τέτοιοι), στους Παπανδρέου ή στον Καραμανλή jr. Ούτε θα τους απαγορεύσουμε να ξαναμιλήσουν, αλίμονο, δημοκρατία έχουμε. Απλά βλέπουμε με θλίψη ότι δεν έβγαλαν τα συμπεράσματα από την προηγούμενη διαδρομή τους. Είναι πάλι έτοιμοι να στοχοποιήσουν όσους έχουν διαφορετική άποψη χωρίς κανέναν ενδοιασμό ζητώντας ένα νέο διχασμό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Ε, λοιπόν να το πούμε καθαρά: η διαίρεση του λαού σε μνημονιακούς και αντμνημονιακούς δεν γίνεται για το συμφέρον των αδύναμων λαϊκών στρωμάτων ή για την σωτηρία της χώρας και της οικονομίας της. Οι αντιρρήσεις που έχει η ΔΗΜΑΡ για την πολιτική του μνημονίου και του τρόπου που εφαρμόστηκε δεν αφορά μόνο το μνημόνιο αλλά και το πώς φτάσαμε ως εκεί. Δεν είναι ότι έχουμε αντίρρηση για την περιστολή του ελλείμματος, ασφαλώς και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τέτοια ελλείμματα τα οποία κανείς στον κόσμο δεν είναι διατεθειμένος να χρηματοδοτήσει. Η βασική μας αντίρρηση αφορά την κατανομή των βαρών που αφήνει κάποιες ισχυρές ομάδες στο απυρόβλητο για να περικόψει δραστικά τις αποδοχές άλλων πιο αδύναμων και να στείλει στην ανεργία μεγάλες ομάδες εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που έζησαν πάντα με χαμηλές αποδοχές και ανύπαρκτη εργασιακή ασφάλεια.
Ως κόμμα καταψηφίσαμε χωρίς ταλαντεύσεις αυτή την αδικία, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε σε ένα ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο μαζί με εχθρούς της δημοκρατίας ούτε να δεχθούμε την αντικατάσταση του πολιτικού διαλόγου, των δημοκρατικών διαδικασιών και του κράτους δικαίου από οργισμένες απολιτικές κραυγές, λιντσαρίσματα, γιαουρτώματα, μολότοφ ή καλάσνικοφ. Η αταλάντευτη αποδοκιμασία μας σε τέτοιες μεθόδους δεν οφείλεται σε καθωσπρεπισμό αλλά σε σταθερή πολιτική επιλογή.
Δεν είμαστε η Αριστερά της κατεδάφισης αλλά η Αριστερά της δημιουργίας. Θέλουμε ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία αλληλεγγύης, και μια δημοκρατική πολιτική ζωή και αυτά δεν θα τα θυσιάσουμε για μια πρόσκαιρη αύξηση των ποσοστών μας. Άλλωστε είδαμε που κατέληξαν όσοι κατέφυγαν σε τέτοιες μεθόδους και δεν τους ζηλεύουμε καθόλου.
Η παράδοση που μας εμπνέει έχει ένα λαμπρό παρελθόν. Μορφές σαν τον Ηλία Ηλιού, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη που υπήρξαν πάντα ανυποχώρητοι σε ζητήματα αρχών, αταλάντευτοι στην υπεράσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας, σταθεροί στην πολιτική υπέρ των πιο αδύναμων λαϊκών στρωμάτων, χωρίς όμως να χαϊδέψουν ποτέ τα αυτιά της εκάστοτε περιστασιακής πλειοψηφίας, χωρίς να προσβάλλουν ή να απειλήσουν ποτέ τον πολιτικό τους αντίπαλο, χωρίς να υποσχεθούν εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Και την παράδοση αυτή έχουμε σκοπό να την τιμήσουμε.
