Μιχάλης Κουλούμπρης: η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί από την πλειοψηφία των πολιτών της
Άρθρο του Μιχάλη Κουλούμπρη, υποψήφιου βουλευτή Δωδεκανήσου με τους Οικολόγους Πράσινους
Από το 1961 και μετά η Ελλάδα άρχισε να κυβερνάται εναλλακτικά από 2 κυρίως κόμματα, αυτό της δεξιάς και αυτό της δημοκρατικής κεντρώας παράταξης όπως συνηθίσαμε να τα αποκαλούμε. Θέλετε το γεγονός ότι οι τότε συγκυρίες δεν επέτρεπαν την συνεννόηση και συμμετοχή περισσοτέρων κομμάτων στην κυβέρνηση, θέλετε το εκλογικό σύστημα που κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα του πρώτου πλειοψηφούντος κόμματος, θέλετε λίγο το παλάτι, λίγο τα πάθη και τα μίση που προέκυψαν μετά από τον εμφύλιο πόλεμο, παγιώθηκε μία πολιτική κουλτούρα για πολλά χρόνια που θέλει κυβερνήσεις μονοκομματικές.
Μετά την χούντα και την προδοσία της Κύπρου, πάλι προέκυψε η ανάγκη μιας ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης που θα είχε την δύναμη και ισχυρό πολιτικό λόγο για να μας σώσει από την πολιτική κρίση. Έκτοτε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων της δεξιάς και της κεντροαριστεράς ή σοσιαλισμού φρόντιζαν να ανακαλύπτουν εθνικούς και άλλους κινδύνους για να κυβερνούν εναλλάξ μέχρι σήμερα σχεδόν 35 χρόνια και να διαχειρίζονται την μοίρα της χώρας μας χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και δίχως να έχουν «δημοκρατικά» την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δηλαδή των Ελλήνων πολιτών.
Ματαίως τα κόμματα της αριστεράς ζητούσαν να αλλάξει ο εκλογικός Νόμος και να εφαρμοσθεί ένα πολυκομματικό σύστημα διακυβέρνησης ώστε να υπάρχει και η δική τους προσφορά και συμμετοχή. Ο φόβος της δήθεν «ακυβερνησίας» που θα προέκυπτε, τροφοδοτούμενος από τον κομματικό τύπο και από διάφορα άλλα συμφέροντα παγίωσαν τελείως την εκδοχή αυτή ως ανεφάρμοστη για τα ελληνικά δεδομένα.
Τα αποτελέσματα τουλάχιστο από το 1981 και μετά είναι γνωστά και τραγικά.
1. Δύο φορές, τουλάχιστον, φτάσαμε στα όρια της πτώχευσης και της κατάρρευσης της οικονομίας.
2. Κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος σε ξένους και ημετέρους φίλους και «συνεργάτες».
3. Δημιουργία ενός δαπανηρού και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα που μέσω της κομματοκρατίας, της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού και του νεποτισμού σκοπό είχε με την ανοχή αλλά και την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των μονοκομματικών κυβερνήσεων να καταδυναστεύει τους πολίτες και την όποια πρωτοβουλία για ανάπτυξη και βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας με πραγματικούς όρους.
4. Καταχρήσεις εξουσίας από κυβερνητικά στελέχη και συγκάλυψη τους με νομοθετήματα και πολλές φορές με συνταγματικές ρυθμίσεις
5. Πληθώρα έκδοσης νομοθετημάτων σχεδιασμένων για να ευνοηθούν οι κομματικές συντεχνίες και τα φιλικά προσκείμενα συμφέροντα .
6. Και τέλος φθάσανε σήμερα την χώρα στην απόλυτη χρεοκοπία και τον λαό στην οικονομική κατάρρευση και την εθνική ταπείνωση.
Διερωτάται λοιπόν κανείς τι άλλο πρέπει να συμβεί σ΄ αυτή την δύσμυρη χώρα για να αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα πως πρέπει να πάψει να ζητά επίμονα αυτοδύναμη μονοκομματική διακυβέρνηση η οποία ούτε εκπροσωπεί «δημοκρατικά» την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ούτε έχει προσφέρει σε αυτόν ευημερία και πρόοδο και από την άλλη πλευρά υποθηκεύει το μέλλον αυτής της χώρας.
Άς πάψουν επιτέλους οι αρχηγοί όλων των κομμάτων να ισχυρίζονται ότι χωρίς αυτοδυναμία δεν μπορούν να κυβερνήσουν «αποτελεσματικά» διότι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο ψέμα, όταν στις περισσότερες Ευρωπαικές χώρες με ανεπτυγμένο πολιτικό επίπεδο, οικονομική ευρωστία και σημαντική κοινωνική πρόοδο οι κυβερνήσεις εδώ και πολλές δεκαετίες αποτελούνται από συμμαχίες 3-6 κομμάτων με υπουργούς από όλα τα κόμματα κατανεμημένους ανάλογα και συνεννοούνται μια χαρά.
Υπάρχει όμως ένα μυστικό. Ποιό είναι αυτό ;
Συμμετέχουν παραμερίζοντας τις στείρες ιδεολογικές πολιτικές τους αντιπαραθέσεις, προσπαθώντας να βρουν αυτά που τους ενώνουν και όχι αυτά που τους χωρίζουν και κυρίως χωρίς να πιστεύουν ότι αυτοί και μόνο αυτοί έχουν τις μαγικές λύσεις να σώσουν την πατρίδα τους. Κυβερνούν λοιπόν με συνεννόηση, συνέπεια και διαφάνεια προτάσσοντας πάνω από όλα το συμφέρον της χώρας των και την ευημερία των πολιτών της.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα κύριοι πολιτικοί αρχηγοί.
