Μ’ ακούς;

Τι είναι η μουσική; Μέσο έκφρασης συναισθημάτων, επάγγελμα, τρόπος ζωής; Ίσως κανένα από αυτά ίσως όλα. Μα δεν είμαι σε θέση να το κρίνω εγώ αυτό - κανένας μας. Απλά δεν θα μπορούσε νομίζω κανένας μας να περάσει τη ζωή του χωρίς αυτή.

Αν εξαιρέσουμε την απειροελάχιστη έστω και μηδαμινή μουσική παιδεία που διαθέτει ο μέσος άνθρωπος από μικρή ηλικία ώστε να κρίνει αν κάτι που ακούει είναι ορθό , όμορφο , συναισθηματικό, ριζοσπαστικό (κ.λπ.)  η μουσική της Ελλάδος είναι κοινώς για τα μπάζα.

Πόσο μάλλον  αυτοί που την παράγουν γνωρίζουν από μουσική αλλά εκμεταλλεύονται την άγνοια του λαού. Βάζουν μια ταμπέλα στις λέξεις έρωτας και αγάπη. Καταφέρνουν να τις θεοποιήσουν.

Με αποτέλεσμα ένα 13 χρόνο παιδί να νομίζει πώς αγαπά και ερωτεύεται  να νιώθει ότι εκφράζεται μέσα από αυτό το είδος μουσικής. Μα τι καλύτερο από το να βλέπεις το ίδιο σου παιδί να πέφτει μέχρι και σε ελαφριάς μορφής κατάθλιψη επειδή ακούει "Μωρό μου σ’ αγαπάω ναι ναι ναι ! " ενώ το ίδιο για παράδειγμα να μην έχει νιώσει τι θα πει πραγματική αγάπη αλλά να είναι ο ειδικός σε αυτά τα θέματα από το γεγονός ότι έχει ακούσει περισσότερα καψουροτράγουδα.

Φυσικά, απ' την άλλη,  δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να βγαίνει και για διασκέδαση να ακούει Ξυλούρη σπάζοντας πιάτα, αλλά δεν μπορείς να βλέπεις να θαυμάζουν καλλιτέχνες που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα, αλλά για να μην πεινάσουν έβγαλαν δύο τραγούδια και έγιναν γνωστοί. Να τους αποκαλούν ταλέντα και θεσπέσιους μουσικούς.

Δεν έχω ακόμα τις απαραίτητες μουσικές γνώσεις ώστε να μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, μήπως μπορείς εσύ;

Ταπεινά ένα μικρό παιδί,

Rebelopaido