Πτυχία; Να τα χαιρόμαστε...
Πτυχία, σπουδές, επαγγελματική αποκατάσταση.
Έννοιες που μας προβλημάτισαν όλους, έννοιες που μας πήραν πολύ χρόνο και φαιά ουσία μέχρι να τις ξεκαθαρίσουμε μέσα μας.
Δυο τρία χρόνια κάπου εκεί κατά τα 15 μας μέχρι να βρούμε τι θέλουμε να κάνουμε, έξοδα και πολύς κόπος στα δυο τελευταία χρόνια του λυκείου μέχρι να καταφέρουμε να πιάσουμε στην καλύτερη ή απλά αγγίξουμε τον στόχο που είχαμε θέσει, αγωνία για εμάς αγωνία και για τους γονείς μας, πίεση, νεύρα, άγχος.
Και αφού τελικά τα καταφέραμε και ζήσαμε και την φοιτητική ζωή, έρχεται μια νέα αγωνία, η επαγγελματική αποκατάσταση.
Ας θεωρήσουμε πως ζούμε σε ένα ουτοπικό περιβάλλον και δεν μας θίγει καθόλου η ανεργία και έτσι βρίσκουμε δουλειά αμέσως μετά την αποφοίτηση μας.
Μας αναγνωρίζουν τα πτυχία μας; Τι επιπλέον μισθό παίρνουμε για τα 4 χρόνια των σπουδών μας και τα 3 χρόνια της προσπάθειας μας πριν από αυτό;
Και ειλικρινά τυχαίνουμε αναγνώρισης για τους κόπους μας ή τελικά μπορεί και μας ανταγωνίζεται ο οποιοσδήποτε;
Ας αποκλείσουμε μερικά επαγγέλματα όπως του γιατρού και του δικηγόρου για παράδειγμα που είναι τα μόνα επαγγέλματα που πολύ σωστά οι σύλλογοι τους τα έχουν προστατευμένα και δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα ασκήσει.
Ας δούμε όμως άλλους κλάδους ένας εκ των οποίων και ο δικός μου, ο τουρισμός.
Υπάρχουν διευθυντές ξενοδοχείων χωρίς πτυχία; Ναι.
Υπάρχουν μεγαλοστελέχη χωρίς πτυχία; Ναι.
Άρα ένα παιδί που σπούδασε 4 χρόνια, που έδωσε πανελλήνιες, που οι γονείς του δαπάνησαν μεγάλα ποσά για να το καταφέρει αυτό, δεν είναι από πουθενά κατοχυρωμένοι αφού τελικά ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει οτιδήποτε;
Θυμάμαι ένα από τα μαθήματα μας στο ΤΕΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ήταν και η ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ.
Στο κεφάλαιο λοιπόν, περί τουριστικών γραφείων, που εξαρχής ήξερα πως θα ασχολούμουν, έλεγε πως για να ανοίξεις τουριστικό γραφείο θα πρέπει να είσαι κάτοχος πτυχίου τουριστικής ή οικονομικής σχολής. Αν δεν είσαι όμως δεν πειράζει, αρκεί να έχεις τελειώσει το λύκειο και να έχεις πτυχίο Αγγλικών. Αλλά και το λύκειο να μην έχεις τελειώσει πάλι δεν πειράζει, αρκεί και το γυμνάσιο.
Από τότε λοιπόν είχα καταλάβει, πως θα βγω σε μια αγορά εργασίας που τελικά τα πτυχία είναι μόνο μια όμορφη κορνίζα στον τοίχο.
Άλλωστε το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών, με τους διαφημιστές, με τους νηπιαγωγούς, τους γυμναστές και τόσα άλλα επαγγέλματα;
Πόσες φορές παιδιά με πτυχία δεν χάνουν ευκαιρίες και δουλειές από ανθρώπους χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση;
Πόσα sites φτιάχνονται και πόσες εταιρείες ξεφυτρώνουν κάθε χρόνο από ανθρώπους χωρίς γνώσεις απλά γιατί και αυτό το επάγγελμα δεν είναι προστατευμένο;
Πόσες κοπελίτσες δεν κάνουν baby sitting χωρίς να έχουν καν τις στοιχειώδεις γνώσεις ασφαλείας για την προστασία ενός παιδιού και στερούν αυτές τις δουλειές από τα παιδιά που κόπιασαν να σπουδάσουν και έστω αφού δεν βρίσκουν αλλού δουλειά αρκούνται και στο baby sitting;
Πόσοι δεν προσφέρουν «προσωπική εκγύμναση» και συμβουλές διατροφής χωρίς να είναι πτυχιούχοι γυμναστικής ακαδημίας απλά και μόνο επειδή είναι γυμνασμένοι και έχουν ωραίους κοιλιακούς;
Δεν νομίζετε πως είναι καιρός να αποβάλουμε από την συνείδηση μας το ρητό «ότι δηλώσεις είσαι» και να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας;
Δεν νομίζετε πως είναι άδικο να στερούμε από τα παιδιά που κοπιάσανε να αποκτήσουν ένα πτυχίο, τις ευκαιρίες που τους αρμόζουν; Τις ευκαιρίες που εμείς οι ίδιοι τους πείσαμε πως θα έχουν αν τα καταφέρουν να σπουδάσουν και να μας κάνουν περήφανους γονείς. Και τώρα εμείς οι ίδιοι δεν τους προστατεύουμε, τους αφήνουμε εκτεθειμένους σε μια κοινωνία που ψάχνει το εύκολο, το φθηνό.
Αναλογιστείτε λοιπόν αν έχετε παιδί που έδωσε ή δίνει Πανελλήνιες. Αν το παιδί σας μπει σε μια τέτοια σχολή, θα σας αρέσει αύριο οι γύρω σας να απευθύνονται σε συναδέλφους του μη πτυχιούχους;
Μουστάκα Μάρθα
Πτυχιούχος Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων
ΤΕΙ Αθήνας
