Συμπαράταξη Ελπίδας: δεν έχουμε καταλάβει την αξία της υπαίθρου!
Λάβαμε από την Συμπαράταξη Ελπίδας και σας παραθέτουμε δελτίο τύπου - διάλογο για το ανοικτό κολυμβητήριο Δήμου Κω:
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ!
(Με αφορμή την κατασκευή του κολυμβητηρίου στην ομορφότερη παραλία της
που μας έχει απομείνει κοντά στην πόλη)
Μετά τις αναλυτικές ανακοινώσεις της Σ. Ελπίδας σε σχέση με το κολυμβητήριο, θα προσθέσουμε δυο λέξεις κυρίως για το πώς η Συμπαράταξη Ελπίδας εννοεί την ανάπτυξη και τα έργα.
---Στο μακρινό αλλά και στο εγγύς παρελθόν η ανάπτυξη στην Κω ήταν αγροτική. Η μορφή της ανάπτυξης καθόριζε τις παραγωγικές σχέσεις, επομένως σε μεγάλο βαθμό και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τοπικός πολιτισμός και παράδοση αναπτύχθηκαν στην ύπαιθρο και σε συνθήκες αγροτικής ανάπτυξης. Η βίαιη και άναρχη ανάπτυξη του τουρισμού και κυρίως του μαζικού τουρισμού δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν αυτά τα στοιχεία πολιτισμού και παράδοσης, αλλιώς δεν εξηγείται πώς οι παραδοσιακές μας γιορτές έχουν σχέση με την αγροτική ανάπτυξη (π.χ γιορτές μελιού ,κρασιού, τράτας κλπ). Η φιλοξενία για την οποία είμαστε περήφανοι και την επικαλούμαστε συχνά για τον τουρισμό μας σήμερα, παρά τη φθίνουσα πορεία της, είναι προϊόν των σχέσεων των ανθρώπων σε συνθήκες ανάπτυξης αγροτικής, δηλαδή υπαίθρου.
Η ταυτότητα του τόπου μας (με ότι αυτή περιλαμβάνει), τα τοπία και οι παραλίες του ,είναι παράγοντες εναλλακτικής και βιώσιμης ανάπτυξης. Φαίνεται υπάρχει ένας φόβος μέσα μας ότι η εναλλακτική πολιτική για αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη είναι σε αντίθεση με την οικονομική και τουριστική ανάπτυξη. Κατά την άποψή μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Δηλαδή την οικονομική και τουριστική μας ανάπτυξη θα σώσουν η αειφορία και η βιωσιμότητα!
---Αειφορία: Αειφορική ανάπτυξη είναι ο τρόπος διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος ,ο οποίος μπορεί να εξασφαλίζει τους φυσικούς πόρους (πρώτες ύλες και πηγές ενέργειας) για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των σημερινών ανθρώπων ενώ ταυτόχρονα θα διασφαλίζεται το δικαίωμα αυτό και για επόμενες γενιές.
---Βιωσιμότητα: Συμπληρωματικός του όρου αειφορία είναι ο όρος βιωσιμότητα που σημαίνει τη δυνατότητα που έχει ένας οργανισμός (φυσικός και κοινωνικός) να υπάρχει και να αναπτύσσεται.
Αν με τον κατήφορο του μαζικού τουρισμού και την απαξίωση της υπαίθρου χάσουμε τους ελαιώνες και τους αμπελώνες τις όμορφες παραλίες μας, τότε το πράσινο νησί θα χάσει το όνομά του <<πράσινο νησί>> και το κακό θα είναι χωρίς επιστροφή.
Φοβούμαστε πως δεν έχουμε καταλάβει την αξία της υπαίθρου στον τόπο μας.
Αυτό που δεν καταγράφεται καθόλου , είναι η έκπτωση του τοπίου και του ήθους του χώρου και των ανθρώπων που συνοδεύει την τουριστική μας ανάπτυξη. Το νησί σε μερικά χρόνια θα είναι άσχημο αφού θα είναι ολόκληρο κτισμένο και τουριστικά <<αξιοποιημένο>>! <<Κτίζουν οι πάντες χωρίς σχεδιασμό ,χωρίς προοπτική, χωρίς πολιτική, χωρίς μέτρο>>! κι όσο φυραίνει ο τόπος και πληθαίνει το τσιμέντο, τόσο βαθύτερα πέφτουμε στην κατάθλιψη καθώς νοιώθουμε στο πετσί μας τη γύμνια, χάνουμε ρίζα, μήτρα και πρόσωπο και συγχρόνως φουντώνει η μανία για περαιτέρω ξεπούλημα, για περαιτέρω συσσώρευση ,για περαιτέρω συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και του ιστορικού χρόνου.
Το ποτάμι της καταστροφής μοιάζει τόσο ισχυρό που κάθε αντίσταση ηχεί ως μάταιη και ατελέσφορη. Η ανάπτυξη ήταν και είναι απαραίτητη. Θα μπορούσε όμως να γίνει με μέτρο και φροντίδα, να αναδεικνύει αντί να ισοπεδώνει, να προβάλλει την ψυχή του τόπου και όχι να την εκχυδαΐζει, τότε και ο τουρισμός θα ήταν δώρο οικονομικό, δύναμη συμφιλίωσης με λαούς και νοοτροπίες. Δεν θα αφήσουμε τα πράγματα να συνεχίσουν το δρόμο του ανεπίστρεπτου κακού! Έχουμε ήδη οδηγηθεί σε κρίση πολλαπλή ,κρίση οικονομική, κρίση περιβάλλοντος, κρίση ταυτότητας και αξιών. Δεν είμαστε οι <<ιδιοκτήτες>> της φύσης ,έχουμε μόνο την επικαρπία της. Από ποιόν τη δεχθήκαμε; Από το μέλλον. <<Η ΓΗ ΜΑΣ ΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ>>
Συμπερασματικά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να πάρουν την εξής μορφή.
-κολυμβητήριο στην παραλία και καταστροφή της ; ή οπουδήποτε αλλού;
-ποιες είναι οι προτεραιότητες μας; Καθαρές παραλίες ή τσιμέντο;
Όσες χώρες κινήθηκαν με σεβασμό και προσοχή στο περιβάλλον κέρδισαν στον τουρισμό τους, όσες έκτισαν τις παραλίες τώρα πληρώνουν για να γκρεμίζουν (Ισπανία)
Για τη Σ. Ελπίδας Δ.Βαγγέλης