Με αφορμή σχόλια για την ομιλία του κ. Φ. Κουβέλη στην Κω
Με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Κω (στο πλαίσιο της περιοδείας του στα Δωδεκάνησα) και την πολιτική ομιλία του στο κινηματοθέατρο «Ορφέας» (29/3/12) διάβασα τη σχετική ειδησεογραφία & τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο.
Χωρίς αμφιβολία τα κάθε λογής σχόλια (για τα πολιτικά δρώμενα) είναι εξόχως χρήσιμα, επειδή ανατροφοδοτούν τον αποδέκτη (των σχολίων) για την απήχηση που είχε ή όχι και συνάμα καταδεικνύουν την ευθυκρισία που είχε η όχι ο πομπός (των σχολίων). Επιπλέον όμως δίνουν την ευκαιρία (όλα αυτά τα σχόλια) να υφανθεί κι ένας "άτυπος διάλογος" μεταξύ ενδιαφερομένων που επιθυμούν (όπως για παράδειγμα ο συντάκτης του παρόντος κειμένου) να επικοινωνήσουν τις θέσεις τους για τα τεκταινόμενα.
Διάβασα, στην ιστοσελίδα του KoSALive, το (όντως ενδιαφέρον) κείμενο του κ. Ν. Μυλωνά για την ομιλία του κ. Φ. Κουβέλη στην Κω και με γνώμονα τα προαναφερθέντα θα επιθυμούσα να σταθώ σε κάποια σημεία. Αντιγράφω λοιπόν από το σχετικό κείμενο:
Υπάρχει ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.
-Κατ αρχήν η αντιμνημονιακή ανάλυση του κ. Κουβέλη κυριάρχησε στην κατάθεση του, και αυτό τον τοποθετεί στην Αριστερά. Το επόμενο λογικό βήμα μιας τέτοιας προσέγγισης θα ήταν η επιδίωξη ενός ενωτικού ψηφοδελτίου της αριστεράς (πολιτική που προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ) που οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ένα ποσοστό πάνω από 30%! Ποσοστό που μεταφέρει την αριστερά στο προσκήνιο της διαχείρισης και φέρνει τις αντιλήψεις του κόμματος του αντικειμενικά στην πρώτη γραμμή! Δεν γίνεται κατανοητό γιατί αυτή την περίοδο διαπλέχθηκε από το κόμμα του η ρήξη μεταξύ μεταρρυθμιστών και αριστερών-ριζοσπαστών. Μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών αντιλήψεων.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα του κειμένου περιέχονται 3 περίοδοι λόγου που - κατά τη γνώμη του γράφοντος- είναι άξιες περίσσιας προσοχής κι ανάλυσης και γι αυτό τις παραθέτω ξεχωριστά:
1)Κατ αρχήν η αντιμνημονιακή ανάλυση του κ. Κουβέλη κυριάρχησε στην κατάθεση του, και αυτό τον τοποθετεί στην Αριστερά.
Σε τούτη την περίοδο λόγου τίθεται, ως αρχή, ως βασική διαπίστωση το ότι χάρη στην αντιμνημονιακή ανάλυση που επιχείρησε (με την πολιτική ομιλία του στην Κω) ο κ. Φ. Κουβέλης τοποθετείται στην Αριστερά. Αποσαφηνίζεται δηλαδή η αριστεροσύνη του - καθώς και του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς - σαν να επρόκειτο για κάτι το αμφίβολο ή για κάτι που δεν είναι πιστοποιήσιμο από την εν γένει πολιτική στάση και δράση (εντός κι εκτός Κοινοβουλίου) τόσο του κ. Φ. Κουβέλη όσο και της Δημοκρατικής Αριστεράς.
2)Το επόμενο λογικό βήμα μιας τέτοιας προσέγγισης θα ήταν η επιδίωξη ενός ενωτικού ψηφοδελτίου της αριστεράς.
Σε τούτη την περίοδο λόγου τίθεται, ως λογικό επακόλουθο, η επιδίωξη κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς σαν να πρόκειται για ένα βήμα που χρειάζεται να επιδιωχθεί ακαριαία (ως άμεσα συναρτημένο με την αρχή της αριστεροσύνης) χωρίς να έχουν προηγηθεί σαφείς προγραμματικές συγκλίσεις και χωρίς να έχει διατυπωθεί ένα minimum κοινών αρχών .
3)Δεν γίνεται κατανοητό γιατί αυτή την περίοδο διαπλέχθηκε από το κόμμα του η ρήξη μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών αντιλήψεων.
Τέλος σε τούτη την περίοδο λόγου τίθεται, ως ακατανόητη απορία, η προβολή της ρήξης ανάμεσα σε μεταρρυθμιστές και ριζοσπάστες. Και μάλιστα επιλέγεται (για την εν λόγω απορία) η πρόταση: διαπλέχθηκε από το κόμμα του ώστε να αποδοθούν ευθέως ευθύνες στη Δημοκρατική Αριστερά για μια αντιπαράθεση που έχει ριζώματα στις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις κι αντιθέσεις, της Αριστερής Διανόησης, από τον περασμένο αιώνα.
Κοντολογίς – και κατά τη γνώμη του γράφοντος – θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο συγκεκριμένος σχολιασμός δείχνει να 'ναι εγκλωβισμένος σε αυτό που αποκαλείται αξιολογική περιγραφή ∙ δηλαδή σε αξιολογήσεις που δεν ενέχουν διάθεση αποτίμησης αλλά, μάλλον, πρόθεση επίκρισης.
Φυσικά η διατύπωση τέτοιων σχολίων δεν είναι κάτι ανεπίτρεπτο ∙ ούτε σπάνιο. Ωστόσο δεν είναι απαραίτητα κι ωφέλιμο μιας και δεν προσφέρει (κατά τη γνώμη μου) τίποτα απολύτως σε ό, τι αποκαλείται πολιτικός αναστοχασμός – ιδιαίτερα στο πλαίσιο της τωρινής συγκυρίας.
Σπ. Α. Γεωργίου
