19.55 ακούγοντας το soundtrack του Fountain

Λείπεις. Όταν νυχτώνει δημιουργείται μια πιο επιτακτική ανάγκη του να είσαι εδώ κοντά μου. Γνωρίζω βαθιά μέσα μου αυτό το οικείο συναίσθημα της απουσίας, το έχω βιώσει πολλοστές φορές ίσα με το τώρα στη ζωή μου, μα είναι από αυτά που κάθε φορά μοιάζει πρωτόγνωρο.

Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με την μοναξιά που κουβαλάει το κάθε ανθρώπινο ον στην καμπούρα του ή κατά πόσο μας έχουν δομήσει να λειτουργούμε έτσι πονετικά ως προς την έλλειψη. Κι αν εφόσον όλο αυτό ξεκινά από το εσωτερικό μας είναι, τελικά πόσο κτητικά όντα είμαστε; Είναι στιγμές που διερωτούμαι κατά πόσο τελικά ορίζω τον εαυτό μου ή αν αυτός προχωράει με δεδομένα στοιχεία ήδη κατεγεγραμμένα μέσα στο γενετικό μου υλικό και πως συχνά τα νήματα που θεωρώ ότι κινώ με δική μου βουλήση, αυτά πορεύονται αυτοβούλως στην γνώριμή για αυτά προκαθορισμένη τροχιά τους. Το μυαλό μου συχνά πετρώνει, πχ. ακριβώς μετά αφού κατέγραψα την παραπάνω πρόταση, την ξαναδιάβασα κι απόρησα με την ίδια μου την επιλογή των λέξεων. Σαν να ωθούμαι από μια δύναμη η οποία είναι πάνω από εμένα όταν μπαίνω σε αυτό το ταξίδι αναζητήσεως ορισμών, σκέψεων, συναισθημάτων κι ό,τι άλλο προκύψει.

Άραγε την νοητή πυξίδα ποιος την κρατά στην κυριαρχία του; Το μυαλό; Η καρδιά; Το σώμα; Τα γονίδια; Τα χέρια λειτουργούν μηχανικά στην καταγραφή αυτή ή ίσως όταν μουδιάζουν ή δεν πατούν τα γράμματα να αποφασίζουν στο τί θέλουν να υπάρξει φανερό και στο τί όχι; Ιδέα δεν έχω για την πιο πιθανή στο τώρα απάντηση. Η υποκειμενικότητα έχει την ικανότητα να εστιάζει εκεί που βολεύεται ανά πάσα στιγμή κι αυτή την ώρα δεν είμαι σε θέση να τα βάλω μαζί της, να την φέρω αντιμέτωπη με την αντικειμενικότητα η οποία στέκεται ψηλομύτα κι αριστοκρατική στην αντιπέρα όχθη, φοβούμενη μην βρέξει τα παπούτσια της στο ποτάμι.  20:14 Όνειρα γλυκά, ίσως να είμαι κομπάρσος σε κάποια ιστορία που θα δεις στον ύπνο σου.