Τρίτη ακούγοντας the super theory of super everything by Gogol Bordello

Μπορεί να μη χιονίζει έξω, μα η χιονοστιβάδα η εσωτερική κυλάει με μέγιστη ταχύτητα.

Κι ετούτη τη φορά με κινητήριο δύναμη από συμπεριφορές των γύρω ανθρωποειδών.

Αυτό ακριβώς. Είδος ανθρώπινο, από όλα έχει η χριστουγεννιάτικη αγορά. Οι φτηνιάρικοι με ταπεινά παλιά φθαρμένα ρούχα μα με ειλικρινή καρδιά. Οι λαμπεροί στολισμένοι με γιρλάντες και σιδερωμένα ρούχα με σκοπό να αναπαράγουν το πρότυπο που προβάλλει η μικρή (όχι πια) οθόνη. Οι κρυφοί άνθρωποι, οι χαμαιλέοντες, είχα ξεχάσει τη γλίτσα που όταν βγαίνει από το στόμα τους, με τυλίγει σαν να με έφτυσε ένα τεράστιο κι απροσδιόριστο σε μορφή (μα τόσο φοβιστικό) τέρας.

Οι στιγμές της ζωής όπου τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα, αν και σʼ αυτές τις καταστάσεις μόνο στο πέρασμα του χρόνου υπάρχει η δυνατότητα να φανεί το αποτέλεσμα. Ίσως πάλι κι όχι, η φυγή να ορίζεται ως η μοναδική λύση, κάτι σαν έξοδος κινδύνου όταν τα μπατζάκια μου παίρνουν φωτιά επειδή αφέθηκα και δεν κούμπωσα ερμητικά κλειστά το μυαλό, το στόμα, τα μάτια, τα αυτιά, τις παλάμες. Κι αν ετούτη τη στιγμή δεν γίνομαι κατανοητή, οφού και δε σκοτίζομαι.

Αφού τα λιγοστά αυτονόητά μου, είναι παράλογα για αρκετά από τα ανθρώπινα είδη.

Κατά τα άλλα καλές γιορτές, άπλετη αγάπη και τα συναφή (για αυτό άραγε όλοι τους αγοράζουν τεράστιες οθόνες τηλεόρασης;). Πάλι καλά που ακόμα κυλά στο αίμα μου κάμποση από τη ζάχαρη των χριστουγεννιάτικων γλυκών. Και του χρόνου να θυμηθώ να μην ανοίγω το στόμα μου, μόνο να χαμογελώ και με κατάφαση να γνέφω στα είδη των ανθρώπων. Η αντίστροφη μέτρηση πορεύεται θέλοντας και μη.

Το ταμείο στα ανθρώπινα είδη είναι μείον εδώ και καιρό.

ν.κ