Δευτέρα ακούγοντας Starry Starry Night by Don McLean

Όταν ο ποιος και το πότε από ένα τραγούδι έχουν πια χαθεί, γίνομαι εύθραυστη.

Πρωτόγνωρο συναίσθημα, σαν γράμμα που φτάνει στον παραλήπτη, ενώ ο αποστολέας έχει πια πεθάνει. Κάπως έτσι κι αυτό το τραγούδι. Κάτι μέσα μου καίγεται διακαώς εδώ και χρόνια να θυμηθεί ποιος το πρωτοέβαλε να το ακούσω και σε ποια χρονική στιγμή της παρελθοντικής ζωής μου. Η μνήμη που χάνεται γιατί οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι τόσο χειριστικοί. Ορίζουν το ποιον και το πότε θα ξεχάσω. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι το βιώνω κι ετούτη την απειροελάχιστη στιγμή ως ένα κλειδί ζωτικής σημασίας για τη κατεύναση του συναισθήματος.

Να θυμηθώ να φυτέψω ασφόδελους στον κηπάκο. Στη μνήμη της μνήμης που ξέχασε να θυμηθεί.

ν.κ.