Τετάρτη, ακούγοντας Star Gazer by Celuta Red

Η αυλή καταβρεγμένη με τη μάνικα και τα πόδια ξεγυμνωμένα να δέχονται κάτι από το καλοκαίρι.

Το μυαλό σε θύμησες που κρύβουν την υπόσταση του καθένα μας ξεχωριστά μεν, μα που συνάμα μας συνδέουν δε. Όπως τότε όπου μετρούσαμε τις μελανιές που μαζεύαμε στα γόνατα παίζοντας μήλα στη γειτονιά. Τώρα τις κρύβεις να μη φαίνονται γιατί γνωρίζεις πια ότι ο διπλανός σου είναι ικανός να σε πιέσει εκεί ακριβώς που πονάς για να νοιώσει δυνατότερος. Όπως τότε που καταβροχθίζαμε τα παγωτά και γλύφαμε τα λιωμένα απομεινάρια μπροστά στη παρέα. Τώρα η ντροπή πήρε τη θέση της ανεμελιάς, ειδικά όταν τρως το οικογενειακό παγωτό κρυφά στο σκοτάδι, ενώ μένεις μόνος πια κι έχεις προ πολλού ενηλιωθεί. Όπως τότε που φορούσαμε τα allstarάκια και μουντζουρώναμε με το στυλό το λάστιχο, μικρά αποτυπώματα ευχών. Τώρα υστερικά παίρνεις το cif (που με 1.70 του ευρώ κάνει τα παπούτσια σου καινούργια που λέει και το διαφημιστικό) και νομίζεις ότι τρίβοντας θα βγει το τζίνι. Πουρνό πουρνό σήμερα πήρα τη σακούλα, πήρα και το μαχαίρι και βγήκα για χόρτα στον κηπάκο. Φρεσκοκομμένα βλήτα γιατί είναι σπουδαίο είδος πια τα βλήτα στην εποχή μας, αυτά βλέπεις επιβιώνουν κι ας γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω τους. Βέβαια προτιμώ να τα τρώω, από το να γίνομαι βλήτο. Μου ήρθε κι άλλο στο νου τώρα δα: όπως τότε που κοιμόμασταν με τη πόρτα ανοιχτή για να μπαίνει η δροσιά της νύχτας. Τώρα κλειδαμπαρώνεις με τη ψευδαίσθηση ότι ο κλέφτης θα σε προσπεράσει. Μετράω τέσσερις μελανιές, γλύφτηκα στο Ψυρρή κι ήταν παγωτό φυστίκι, στα allstarάκια ζωγράφισα μια κόκκινη καρδούλα, η πόρτα μένει ανοιχτή ώσπου να παγώσουν οι πατούσες. Από ψευτομαγκιά έπηξε το σύστημα, κυκλοφορεί βλέπεις ατρόμητη σαν τον μύκητα που πάει και στέκεται στο πίσω μέρος του σβέρκου μα που σιγά και σταθερά σου αποχρωματίζει το είναι. Άιντε να δούμε.

ν.κ.