(1+2) μεσημεριανό διακοπών, ακούγοντας κύματα+αγέρα
(1) Πυρωμένα τα βότσαλα καίνε το κορμί. Κι εκείνο με τη σειρά του, ζεματισμένο πια, αφήνεται να ησυχάσει τη σκέψη. Θυμάμαι το παραμύθι με τον λύκο και τις πέτρες που του έραψαν στη κοιλιά.
Οι συμβολισμοί σκορπισμένοι στον κάθε μου συνειρμό. Ένα παιδάκι γεμίζει ένα άδειο μπουκάλι νερού με μικρά πετραδάκια, σαν υπενθυμήσεις ηχούν. Αύριο η επιστροφή, μα ʽʼκάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστοʼʼ που λένε οι παλιοί. Μπορείς να είσαι εδώ δίχως ένταση κι απορία; Είναι στιγμές σαν αυτή που αν γινόταν τα μάτια, το στόμα, τα αυτιά, τα χέρια, η μύτη, να σου τα έδινα ώστε να ένοιωθεις βιαστικά αλλά ακαριαία αυτό που νοιώθω σε ετούτη την απειροελάχιστη στιγμή.
(2) Κοίτα απέναντι κι αριστερά. Βλέπεις την αγάπη; Στρογγύλεψα τις άκρες της επιφάνειας της ώστε να κουρνιάζεις όποτε το χρειάζεσαι. Εύχομαι να καρπίζω σε κάθε αντάμωση και να βρίσκεις το δρόμο να έρχεσαι. Πέτα το φορτίο, ξεγύμνωσε το απόλυτο είναι σου κι αφέσου. Πόσο ξεγύμνωμα χωράς να βιώσεις; Όταν κολυμπάς στα βαθιά, αποδεσμεύσου από τα περιττά αδιάβροχα υφάσματα. Η μήτρα πάλλεται, οι πόροι ανατριχιάζουν, τα χέρια κάνουν κινήσεις εμβρυακές. Ο ήλιος απλώνει την αράδα στις γάμπες και τις πατούσες μου. Κι είναι εκεί που αναζητώ τις παλάμες σου επάνω μου, σαν βραχιόλια για τον αστράγαλο, δίχως τα κουδούνια. Βλέπεις ηχείς παντού για ʽμένα, αθόρυβα για τους γύρω.
ν.κ.
