Κυριακή, ακούγοντας Spiracle by Soap & Skin
Γεύση παγωτού και δροσισμένο από νερό, στόμα. Και μια εγρήγορση απροσδιόριστη.
Σαν κάποιος να χτυπά μια πόρτα δίχως να γνωρίζει ποιος ή τί υπάρχει ακριβώς από τη πίσω μεριά της. Στους φίλους βλέπω τώρα δα κάτι από τους παιδικούς τους εαυτούς. Λες κι οι διακοπές τους επέτρεψαν να γίνουν οι γκριμάτσες που επιλέγουν να φορούν, πιο γοητευτικά αφημένες. Ο καθένας σε ξεχωριστό πλασματικό κόσμο κι όλοι μαζί σ΄έναν απρόσμενα κουραστικό κόσμο. Έγραψα σε βότσαλα μικρά κάποιες λέξεις: έλα, αγάπη, όχι, είμαι, κορμί πυρωμένο εδώ+εκεί, γυναικείο χάδι εμ, πόθος, ποια ανάμνηση χωρά εδώ; Μαζί και χωριστά για όσο, μέχρι να σβηστεί το μελάνι ή ώσπου να κυλήσουν πίσω από κάποιο έπιπλο.
* βρήκα ακόμα ένα, γράφει ναι κι είναι τοσοδούλικο.
** τα μοίρασα, κράτησε τη διαπίστωση σφιχτά εσύ.
ν.κ.
