Σαββάτο, ακούγοντας Way you feel by Ghost

Είσαι σκορπισμένος σε χίλια σημεία του ορίζοντα. Δίνεις το κορμί σου με ακόρεστη δίψα για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξεδίψασες, μα πάλι το στόμα σου μένει στεγνό με το που ξυπνάς δίπλα από τα κορμιά που σαν ψοφισμένα ψάρια βρωμάνε πάνω στη προκυμαία. Μοιράζεις λέξεις αλλονών για να κρύψεις μέσα τους κάτι από εσένα κι όλα αυτά με τη σιγουριά ότι έχεις τον έλεγχο.

Τη κάθε στιγμή που η ανασφάλεια αφήνει τα σιχαμένα ζουμιά της σαν από σκουπίδια που στάζει η σακκούλα, απλώνεις το χαμόγελό σου σαν απορροφητικό χαρτί κι ο απέναντί σου χαζεύει στο καθαρό σημείο όπου επιλέγεις να λάμψεις για τόσο, όσο να μην σου ζητηθεί κάτι. Ψάχνεις για χαραμάδες, χώνεις τα δάχτυλά σου όπως σα παιδί εξερευνούσες μια παλιά αποθήκη με ξεχασμένα αντικείμενα και τους ιδιοκτήτες τους αποτυπωμένους επάνω τους. Φτιάχνεις ιστορίες, ενώνεις κάθε κομμάτι που βρίσκεται στο διάβα σου και τα χώνεις βιαστικά στις τσέπες του μέσα σου. Ξέρεις όμως ότι οι μικροί πολύτιμοί σου θησαυροί, κυρίως αν αποτελούνται από ανθρώπινο υλικό, μπορούν πανεύκολα να γίνουν βαρύδια. Οι εξωτερικοί ερεθισμοί δεν τελειώνουν ποτέ, εστίασε σε ΄σένα και αφουγκράσου, αφού το μπορείς, τί το φοβάσαι τόσο; Σειρά ετούτων των λέξεων να σκορπίσουν, ξεφυσάω μέσα και μαζί τους.

ν.κ.