Σου γράφω βιαστικά ετούτες τις λέξεις μην και τις ξεχάσω, σαν ραβασάκι πάνω σε μια τσαλακωμένη και ξεχασμένη απόδειξη στο παλτό. Ώστε να θυμάμαι το εδώ όταν βρίσκομαι στο εκεί.
Με τη μουσική στο repeat, εδώ θα με βρίσκεις. Ραντεβού στην πλατεία, πίσω από το άγαλμα.
ν.κ.
Είσαι σκορπισμένος σε χίλια σημεία του ορίζοντα. Δίνεις το κορμί σου με ακόρεστη δίψα για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξεδίψασες, μα πάλι το στόμα σου μένει στεγνό με το που ξυπνάς δίπλα από τα κορμιά που σαν ψοφισμένα ψάρια βρωμάνε πάνω στη προκυμαία. Μοιράζεις λέξεις αλλονών για να κρύψεις μέσα τους κάτι από εσένα κι όλα αυτά με τη σιγουριά ότι έχεις τον έλεγχο.
Το κάθε όνομα κουβαλά και μια ιστορία κι είναι βαρύ το φορτίο όταν κουβαλάς κάτι από σοφία, γαλήνη, ευτυχία, ελευθερία, ζωή, κλπ. Πώς τα βγάζεις πέρα αν σε λένε έτσι στις μέρες μας; Η προδοσία της ταυτότητάς σου σαν βιοχλαπάτσα στη μούρη. Τι μου τσαμπουνάς περί ελευθερίας όταν εσύ ο ίδιος δεν βλέπεις πέρα από τη μύτη σου;
Άπλωνα τη μπουγάδα αποφεύγοντας μια μέλισσα που με τριγύριζε. Αντʼ αυτής, μια τσουκνίδα μου χάιδεψε το πόδι. Το τραχύ της άγγιγμα που προκαλεί, το ξεχασμένο από τα παλιά, κάψιμο στο σημείο επαφής. Είναι αυτό που λένε από αλλού το περιμένεις κι από αλλού σου έρχεται.
![Εικόνα: Claudia Castro, \\\/\](http://farm3.static.flickr.com/2588/3668114471_bd4c3fa857_b.jpg "Εικόνα: Claudia Castro, \\\/\")
Είναι η μέρα μετά τη μεθυσμένη νύχτα. Το αλκοόλ κυλά μέσα στις φλέβες ενώ ο εγκέφαλος επιπλέει σαν σημαδούρα σε τρικυμία. Το σώμα κουρασμένο λες και πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια και τώρα εξουθενωμένο ψάχνει να κουρνιάσει οπουδήποτε μπορεί.
Τα μάτια κλείνουν ανά λίγα δευτερόλεπτα. Τα δάχτυλα πληκτρολογούν για ορισμένα λεπτά. Τα μηλίγγια χτυπούν στον ρυθμό της καρδιάς.
Πόσο παρελθόν κουβαλάς μέσα σου; Μέτρα τους παρατημένους σε μια γωνιά εαυτούς σου εδώ και τώρα.
