Λείπεις. Όταν νυχτώνει δημιουργείται μια πιο επιτακτική ανάγκη του να είσαι εδώ κοντά μου. Γνωρίζω βαθιά μέσα μου αυτό το οικείο συναίσθημα της απουσίας, το έχω βιώσει πολλοστές φορές ίσα με το τώρα στη ζωή μου, μα είναι από αυτά που κάθε φορά μοιάζει πρωτόγνωρο.
Κυριακή, ακόμα με τις πιτζάμες αν και ξύπνια εδώ και ώρες.
Έχεις δει ποτέ χαρταετούς να ξεφεύγουν από τη καλούμπα; Μπαλόνια να ξεγλυστρούν από το παιδικό χέρι; Όσο κι αν το σφίγγεις γερά, ξαφνικά βρίσκεται τόσο κοντά όσο και μακριά σου. Με το βλέμμα στηλωμένο σε παρατηρώ να αιωρείσαι για λίγα δευτερόλεπτα. Έρχεσαι για να φεύγεις. Σιωπηλή κι ήρεμη απομακρύνομαι μέχρι την επόμενη φορά.
Eric Hobsbawm, Ληστές, μετάφραση Ν. Κούρκουλος, 4η έκδοση, εκδόσεις Θεμέλιο, 2010, σελίδες 263
Δημήτρης Δημητριάδης, Λήθη, εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2011, σελίδες 87
«Όλοι θυμούνται συνεχώς. Θυμούνται να μην ξεχάσουν (...) Αυτή είναι η ιστορία του θανάτου. Αυτή είναι η ιστορία τους. Φωνάζουν για να μην τους ξεχάσουν, για να μην ξεχαστούν.»
Η Δημοκρατία μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας: επιμέλεια Αντ. Μανιτάκης κ.α. εκδόσεις Σαββάλας, 2011, σελίδες 558
